Postępem w stosunku do typu poprzedniego jest ukazanie się na koronie dwóch guzków-dodatkowych, nieco niższych aniżeli-protoconus . Są to: paraconus (w żuchwie paraconid), umieszczony przed guzkiem głównym oraz metaconus (w żuchwie metaconid), położony za guzkiem pierwotnym. Należy zauważyć, że wszystkie trzy guzki są umieszczone jeden za drugim, tworząc rodzaj krótkiej piłki. Ząb o tego rodzaju budowie korony zaliczamy do typu – trikonodontycznego. Typ ten występował u wielu gadów mezozoicznych (np. u + Dromatherium u + Microconodon). Formalną rewolucję stanowi przekształcenie się typu Korony krawędziowej, jakimi były typ protodontyczny i typ trikonodontyczny, w typ powierzchniowy, cechujący się poszerzeniem powierzchni żującej korony. Pierwszym objawem rozszerzenia się korony jest poprzeczne przesunięcie się znanych nam guzków. Dzieje się to w ten sposób, że podczas gdy w zębach górnych paraconus i metaconus przesuwają się bocznie, tj. w kierunku policzkowym, to w zębach dolnych paraconid i metaconid wędrują w kierunku języka. W ten sposób powstaje trójkątna powierzchnia żująca (trigonum), najeżona trzema guzkami , przy czym guzek główny, tj. – protoconus zajmuje położenie dojęzykowe, a – protoconid jest umieszczony na zewnątrz. Tego rodzaju budowa korony jest znana pod nazwą typu – trigonodontycznego albo trójglizkowego. [patrz też: dermiq, antymetabolity, espumisan dla noworodków ]